SEN. BENİ DİNLEMEDİN!
O sabah vapurun üst güvertesinde yerimi almıştım. Vapurun hareket etmesini bekliyordum. Çaprazımdaki oturma yerine ellerinde yiyecek torbası ile baba ve oğul oturdular. Torbanın içinden keklerini ve meyva sularını çıkarıp yemeye başladılar. Bir taraftanda baba çocuğun sorularına cevaplar vermeye çalışıyordu.
Çocuğun elindeki keki bitmesine yakın. Baba sana kek almamı ister misin diye sordu? Çocuk sen istiyorsan alabilirsin dedi. Baba aynı soruyu birkaç defa tekrarladı. Çocukta aynı şekilde “sen istiyorsan alabilirsin” dedi. Baba yerinden kalktı kısa bir süre sonra elinde keklerle geri geldi.
-Bak sana yemen için istediğin keklerden aldım diye oğluna seslendi.
-Çocuk teşekkür ederim babacığım ben doydum o kekleri yemek istemiyorum dedi.
-Baba sen istediğin için aldım bunları yemen gerekir.
-Babacığım lütfen yemem için zorlama. Sen beni dinlemedin herhalde ben sana “sen istiyorsan alabilirsin” dedim.
Sen beni dinlemedin sözlerini duyunca “sen istiyorsan alabilirsin” sözcüklerini tekrar düşündüm. Çocuk haklıydı. Babası da oğluna hak verdi. Baba aldığı kekleri ne mi yaptı? Tabiki afiyetle yedi.